Dag Dorp, Dag Vroeger

Het gedicht op de
achterflap van dit boek, ‘de glimlach van een dorp’ heeft me getriggerd. Het is
een ode van Louis Verbeek aan de schrijver/vertelkunstenaar Armand
Mesotten.  En of die man kan
vertellen!  Vanaf de eerste zin word je meegenomen
naar het Diepenbeek van vorige eeuw en nog verder …  Het dorpsleven van toen komt tot leven in de
verhalen en de reflecties. Dit werk is opgedragen aan alle Diepenbekenaren maar
ondergetekende Hasselaar heeft er ook van genoten.  Vooral van het hoofdkenmerk van een
Diepenbekenaar.  Weet je wat dat is?  Het is de onweerstaanbare drang tot
overdrijven of anders gezegd het aanjagen. De levensechte voorbeelden over deze
aanjaagcultuur zijn onbeschrijfelijk grappig! Een andere eigenschap van de
Diepenbekenaar is zijn zelfbewustzijn.
Dit komt ook tot uiting in de dialectklank. Die is kort.  En lang niet zo zangerig als die van een
Hasselaar of het Alkens.  Op pagina 15
vind je van deze vergelijking een gewèldig voorbeeld!