Zeven Nomadische Jaren

In 1998 vertrok de auteur voor een fietstocht richting Oosten die uiteindelijk zeven jaar zou duren. Hij was nog maar enkele weken onderweg en werd halsoverkop verliefd in Roemenië; een gebeurtenis die ook de volgende jaren zijn reisweg en zijn leven zou beïnvloeden, maar ook zijn toekomst.
 
 Zeven jaar onderweg, daarvan blijft wel iets hangen, ook naast de gebeurtenis die het leven van de auteur overhoop gooide. Nog lang voor zijn beoogde einddoel komt hij al in Turkije onder de invloed van de gastvrijheid die hij mag genieten bij mensen van andere culturen. Zelf is hij er ook hoogst verbaasd over: “zonder een enkele Turk persoonlijk te kennen” en zelfs zonder erom te vragen wordt hij gastvrij onthaald. Iets dat hem onderweg nog zal overkomen. Onze Westerse “gastvrijheid” moet wel zeer verloederd zijn dat die van anderen zo opviel. Misschien moeten vele Westerlingen ook meer echt reizen en andere mensen ontmoeten om te leren wat echte gastvrijheid is?
 
 Voor iemand die zulk een verre reis onderneemt vertrekt hij wel met een wat vreemde instelling: “Een verdieping in de historie van een land, het bezoeken van culturele bezienswaardigheden sneed ik weg uit mijn gezichtsveld. Misschien iets voor een andere tocht.” Het volstond landen te doorkruisen en mensen te ontmoeten. Gelukkig voor hem en voor zijn latere medereizigers heeft hij tijdig zijn visie bijgesteld. Maar dit boek bleef wel in de eerste plaats een avonturenverhaal, dat erg boeiend verteld wordt. Het is een verhaal ook waarin de schrijver vaak kon terugvallen op de mensen die hij toevallig ontmoette, mensen die hem hielpen, mensen met een verhaal.
 
 Zijn ervaringen en contacten onderweg gebruikt wendt de auteur ondertussen aan als organisator van fietsreizen voor individuele reizigers en voor kleine groepen in het Verre Oosten, de Balkan en Afrika.