De Gouden Capuchon

Frank van Rijn blijft onvermoeibaar, zowel op de fiets als in de schrijfstoel. In zijn vorige 9 boeken trok hij al fietsend hoofdzakelijk door warme tot hete gebieden, met af en toe wel eens enkele koudere dagen of nachten. Tijdens zijn tiende boek zoekt hij koudere regio’s op. Af en toe moet hij zich zelfs even reppen op de fiets om de sneeuw voor te blijven.
 
De koude is slechts één van de weerbarstige omstandigheden waarmee deze eenzame fietser te maken krijgt op zijn lange tocht door Kirgizstan, China, Tibet en Nepal. Daarnaast zijn er de soms snerpende wind, de aanhoudende beklimmingen met een tjokvol geladen fiets, de moeilijkere ademhaling bij het dagenlang fietsen op een hoogte van meer dan vijfduizend meter, de vaak erbarmelijke wegen, de onvermijdelijke en soms moeilijk te herstellen pannes aan de fiets, …
 
De balans slaat evenwel stevig naar de positieve kant over als je bekijkt wat daar allemaal tegenover staat voor Frank van Rijn: het fietsen door schitterende, nauwelijks in woorden te vatten landschappen, de gastvrijheid van de lokale bevolking, het gelukzalige gevoel weer eens een op het eerste zicht onoverkomelijk technisch probleem te kunnen oplossen, het overwinningsgevoel wanneer een dipje succesvol bekampt werd, de enorme tevredenheid telkens wanneer een doel bereikt wordt, de talloze herinneringen die niemand hem ooit nog kan afnemen, …
 
Bijzonder belangrijk én geslaagd in dit boek is dat Frank van Rijn zijn wisselende gemoedsgesteltenis, bij pijn en tegenslag maar ook bij hoogtepunten en geluk, zeer treffend onder woorden kan brengen. Zowel de lezer in zijn luie zetel als diegene die zich voorbereidt op langere fietsreizen kan meeleven en bijleren. Doorbijten loont om uiteindelijk je doel te bereiken, dat blijkt hier nog maar eens.
 
Tal van geslaagde foto’s illustreren en versterken dit boeiende reisverhaal. Frank van Rijn zorgde voor een adembenemend verhaal: voor hemzelf soms letterlijk op de fiets, voor de lezers die er maar niet genoeg van krijgen.