Achteraf-Land

Tijdens
het Interbellum werden vanuit België en Frankrijk werknemers vanuit andere
landen aangetrokken om in de plaatselijke steenkoolmijnen te werken. Deze
aspirant-mijnwerkers werden in eerste instantie ondergebracht in een soort barakken
van het bedrijf. Vele arbeiders lieten na een tijdje hun gezin naar België overkomen.
In ijltempo werden door het
steenkoolmaatschappij mooie wijken gebouwd waar de herenigde gezinnen konden
wonen.  En dit tegen een lage
huurprijs.  De steenkool, voor de
verwarming, was gratis. Water en elektriciteit kostten bijna niets.

Deze roman
vertelt het verhaal van een Poolse migrantenfamilie.  Marianna, de moeder van het gezin, is de
hoofdpersoon die ons meeneemt in haar zoektocht in een nieuw land met een
andere taal en een andere cultuur.  Na
een vijfdaagse treinreis vanuit Polen komt ze, hoogzwanger en met een zoontje
van vijf jaar, aan in Zwartberg (Genk).
Ze verstaat de taal niet, begrijpt niet wat de treinconducteur vertelt
en kan de naambordjes van de stations die ze met de trein passeert niet lezen.
Dit alles maakt haar angstig.  Deze
gevoelens komen doorheen het boek steeds terug.
De angst om niet te begrijpen of begrepen te worden, om fouten te maken,
om niet in het plaatje te passen …  Het
integratieproces is niet vanzelfsprekend en moeilijk.

Via
Marianna krijgt de lezer een inkijk in het leven op een mijnwerkerswijk.  Het samen werken, het samen leven met zijn
goede en minder goede momenten.  De
sociale controle is groot op de cité.
Zowel tussen de migrantengezinnen onderling als vanuit het standpunt van
de werkgever.  De steenkoolmaatschappij
voorziet naast behuizing in een sociaal netwerk van verenigingen en
onderwijs.  Dit zorgt voor een sterk
bindweefsel tussen de werkgever en de mijnwerkers.

Arlette
Henk zet een sterk verhaal neer van een migrantenfamilie met haar dromen, haar
teleurstellingen en haar problemen.  De
personages in dit boek zijn heel levendig beschreven en de beeldvorming ervan
leest als een ‘film’ in de bioscoop.  Dit
is een sterkte die zowel verrassend als aangenaam is.  Te meer omdat dit werk het eerste is van deze
schrijfster die, op 57-jarige (!) leeftijd, afstudeerde met de grootste
onderscheiding aan het Stedelijk Conservatorium van Hasselt. Sjiek! Chapeau! Ik
kijk nu al uit naar het volgende boek van deze talentvolle schrijfster.