Dorp Aan De Demer

79 jaar zijn en nog een 10^e boek schrijven? Wie doet het deze schrijver, Jef Mangeschots, na? Met een mix van zijn, fictieve, jeugdverhalen en hedendaagse feiten beschrijft hij het leven aan de Demer. Het dorp van zijn jeugd is, samen met andere dorpen, in de jaren ’70 samengesmolten met de stad Hasselt. Toch heeft dit dorp (Kermt) haar eigenheid behouden.

Het leven onder de kerktoren wordt gekleurd door haar dorpsfiguren. De pastoor die van op het kansel zijn donderpreken uitzendt. De smid die zijn vuurtje brandend houdt. De herbergier die vanuit zijn herberg meeleeft met het reilen en zeilen van het dorp. De onmisbare dorpsdokter, de notaris, en de vroedvrouw, ze maken allen deel uit van een hechte gemeenschap waar voor elkaar wordt gezorgd. Het Demermanneke die als taak heeft om de dijken te controleren is de boeman van de kinderen. De ouders zeggen tegen hun kinderen: “Braaf zijn, anders komt het Demermanneke”.

De Demer, die ontspringt bij Ketsingen (Tongeren) en uitmondt in de Dijle bij Werchter, heeft steeds een belangrijke rol gespeeld in Hasselt. Tijdens de bouw van de, nu verdwenen, stadswallen in de 13^e eeuw werd een nieuwe waterloop gegraven tot in het stadscentrum. De bewoners en bedrijven maakten gretig gebruik van het water van deze Nieuwe Demer.

Jef Mangelschots schrijft in zijn eigen typerende stijl: gezellig, plezant en beeldend. Je ziet de verhalen als in een film voor je ogen afspelen. Zijn volksverhalen zijn aangevuld met vergeten liedjes en gedichten van de vorige eeuw.

Enkele van zijn vorige werken zijn: ‘Hasselt danst de jeneverpolka’ en Kèrremes obbe Beek’.