Vlaams Toppenboek

De eerste pagina’s van zijn boek gebruikt de auteur om de wijze waarom hij de volgorde van de Vlaamse toppen bepaalde te verantwoorden. Het eindresultaat is een bewerking waarin tal van factoren gecombineerd worden: lengte, hoogteverschil, de gemiddelde stijgingsgraad, maximale stijging, profiel, de staat van het wegdek, het koershistorisch belang van de klim en de Ventoux-factor. Enfin, een ingewikkelde berekening waarbij fysieke factoren en gevoelsmatige aspecten met elkaar gemengd worden. De fietser hoeft zich verder niets aan te trekken van deze berekeningen, maar moet weten dat als gevolg daarvan de rangschikking niet altijd de volgorde vertoont die hij/zij zou verwachten.

Daardoor verschijnt het Kauterhof (Hoegaarden) op plaats 45 en de Eikenmolen op plaats 80. Op plaats 69 staat een berg in Neder-over-Heembeek die geen naam heeft en door de auteur CRS-berg gedoopt werd naar het bijhorende gebouw (Centrum voor Rekrutering en Selectie). Naast de Vlaamse “bergen” zijn er ook een paar in Frans-Vlaanderen opgenomen. Achteraan in het boek overloop je de “Resttabel”, met daarin de “bergen” die de top 100 niet haalden. Tot mijn verbazing vind je daarin onder meer de Kapelleberg (Maarkedal) en de Volkegemberg (Oudenaarde), beide toch met enige reputatie in de Ronde van Vlaanderen. Zoiets gebeurt wanneer hogere wiskunde het haalt op het fietsgevoel.

Het leukste onderdeel van het boek zijn de stukjes waarin de auteur zijn beklimmingen beschrijft. Als fietsliefhebber kan je meevoelen, al heeft de auteur wellicht een betere conditie dan de meerderheid van de lezers.